Het is wat het is...

Zondagmorgen, eerste Paasdag, heeft Janke de laatste wandeling met Bas gemaakt. De urn in de rugzak, dezelfde route die ze jaren liep met Bas in de wandelwagen. Van ons huis via de Eexterweg halverwege rechtsaf het bos in. Eenmaal onder de N34 door pakt ze nog enkele zijwegen mee en loopt langs de bankjes waar ze vaak met Bas even ging zitten. Genieten van het uitzicht en elkaar.

Jesse, Lieke en Hink zijn met de auto naar het Urnenveld van Anloo gereden met de steen, een zakje tuinaarde en een klein plantje: een vergeetmenietje. De kuil was twee dagen daarvoor door de eigenaar van het perceel uitgegraven. De schop nog tegen de boom en een bult zand en hummus ernaast. Janke heeft de urn geplaatst en alle vier hebben we deze met aarde toegedekt. Bovenop de tumulus heeft Hink een Drentse kei geplaatst met de gestraalde tekst en een stalen logo erboven. Dank aan André en Wilfred van Ridder Natuursteen uit Bovensmilde

Een serene locatie aan de rand van het bos met uitzicht over de es. Geleund tegen de boom of zittend op een boomstam is het een ideale plek voor het ophalen van herinneringen.